Mijn intentie voor mijn trip Ibiza was omdat ik de energie wilde voelen en meemaken van deze bijzonder magnetische plek. Ervaren waar iedereen mee terug thuiskwam. Ik was benieuwd of ik het ook zou voelen. De magie van het eiland. Daarnaast wilde ik ooit alleen op vakantie, kijken hoe dat zou zijn. Of ik het zou kunnen. Een aantal jaren geleden durfde ik niet eens een avond alleen thuis te zijn. Te confronterend. Dus ik wilde weten hoe goed ik het op dit moment met mezelf had. En ik had het idee dat ik graag een yogavakantie wilde meemaken. Iets wat ik heel lang op mijn bucketlist had staan.

Toen ik boekte dacht ik dat het een werkvakantie zou worden. Het welbekende ‘werken aan je bedrijf’ in plaats van in je bedrijf. Mijn online programma (dat is een ander verhaal voor een andere keer) zou ik daar opnemen, video’s maken tegen de mooie achtergronden. Teksten schrijven. Alles klaarzetten en weer door met werken wanneer ik terug zou zijn. Ook dacht ik dat ik mijn theorie voor mijn autorijbewijs zou kunnen leren, aangezien ik een aantal dagen na terugkomst mijn examen had. Allerlei dingen waar ik maar niet aan toe kwam stonden op de agenda. En oh ja, natuurlijk, ook mijn yogalessen.

De weken voorafgaand aan mijn vertrek liep de druk qua hoog werk op, het waren hectische tijden en er lagen veel deadlines op me te wachten. Ik had een pittige planning maar ik zorgde dat het geregeld werd en het werkte. Ik werd wel steeds vermoeider en dacht op een gegeven moment: “Wat nou als ik gewoon vakantie neem als ik daar ben? Gewoon kijken waar ik zin in heb? Elke dag mijn theorie leren en verder niets?” Dat leek me wel een goed plan. Toen ik mijn laatste rijles had voor de vakantie deelde ik mijn plan en toen zei mijn instructrice Mirella: “Laat je boeken maar thuis. Je gaat gewoon een week vakantie vieren. Die paar dagen leren gaan het verschil niet meer uitmaken en je hebt de vakantie meer dan nodig”.

Gek toch dat een ander je daar op moet wijzen maar wat gaf ze me daarmee een gevoel van vrijheid. We wisten allebei dat ik tijdens het examen zou zakken, niets voor mij om het zo slecht voor te bereiden, maar ik had gewoonweg geen ruimte gehad en genomen om te leren. Misschien was het achteraf ook wel eens goed om het op deze manier te ervaren.

Mijn agenda was dus zo goed als leeg toen ik aankwam. Het enige wat overbleef waren mijn yogalessen. En ik denk dat dit direct mijn grootste les was en mijn grootste verlangen. Wanneer je dagen volledig dichtgetimmerd zijn met werk, sociale activiteiten en alles wat daar nog bij komt kijken zoals huishouden, sporten, familie en allerlei to-do’s, hoe weet je dan nog waar je écht blij van wordt? Hoe weet je waar je behoefte aan hebt? Hoe weet je eigenlijk hoeveel energie je hebt of hoe weinig? In alle drukte verliezen we vaak het contact met onszelf, ons lijf en ook onze omgeving.

Het lijkt makkelijker en logisch vooral om deze ervaring naast me neer te leggen. Want natuurlijk voelen we ons allemaal fijner en relaxter op vakantie. Worden we vrolijker, stralen we meer. Zijn we gezelliger. Voor onszelf en onze omgeving. Er wordt niets van ons verwacht. Je omgeving weet dat je weg bent en je werk laat je ook genieten. Alle omstandigheden werken voor je. En eenmaal daar schijnt vaak de zon, is het leven prettig en de mensen ook. Maar terug thuis roept de plicht en ga je weer verder in het oud en vertrouwde ritme. Logisch. Maar wat als dat ritme toch niet zo goed past als dat je dacht? Wat dan?

Dat heerlijke Spaanse ritme heeft me tot in mijn hart geraakt. Want ik houd van productiviteit, hard werken, het gevoel hebben dat je je vakantie dan pas echt verdient. Maar is dat iets wat echt van mij is of komt het door de omstandigheden waarin ik zelf ben opgegroeid en nog steeds ben? Zijn we niet met z’n allen een beetje doorgeslagen in het alleen maar nuttig willen zijn en doen? Hoe zou het zijn wanneer we af en toe een tandje terug zouden gaan?

In een rustiger tempo leven en het leven beleven. Ik probeerde natuurlijk met overtuigingskracht thuis te komen en vond al snel op internet na mijn search “wonen op Ibiza” dat de mensen die op de eilanden als Ibiza wonen gelukkiger zijn dan anderen. En dat geloof ik. De eerste weken wilde ik vooral alleen maar terug. Daar zijn. Want daar voelde ik zoveel rust. Viel alles van me af. En dat leek me de oplossing. Samen met Mark een ticket (en het liefst al mijn dierbaren) naar Ibiza, daar een finca kopen en citroenbomen telen. En natuurlijk is het aantrekkelijk dat ik ook op Ibiza zou kunnen werken. Mijn hoofd draaide overuren, je snapt het.

En uiteindelijk kwam het besef. Het ligt niet zozeer aan Ibiza zelf, wel een beetje, maar vooral over hoe ik me daar voelde. Toen ik voor mezelf begon en ik afscheid nam van een fijne klant waar ik mee samenwerkte in loondienst gaf ze me als advies mee dat het niet om de uren moet gaan die ik zou werken maar om de waarde die ik lever. En dat is iets wat ik nu zo oprecht voel en waar ik nu naartoe wil groeien.

Je verdient je inkomen als Virtual Assistant wanneer je online timer aanstaat 

Lastig in het vak als VA waarin ik letterlijk mijn inkomen verdien wanneer er een online teller aanstaat. Ik time mijn uren die ik werk voor mijn klanten zodat ik iedere maand een rapportage kan delen met hetgeen wat ik voor ze heb gedaan. Heel eerlijk en transparant. Toen ik er net mee in aanraking kwam werd ik er bloednerveus van. En nu zit die timer me ook vaak in de weg.

Toen ik voor mezelf startte was dit de weg die ik kende. Wat ik er fijn aan vind is de transparantie en de eerlijkheid. Wanneer ik koffie ga halen, lunch of even naar het toilet ga zet ik de timer uit. Ik zet hem alleen aan als ik aan het werk ben voor de klant.

Voor mijn tijd als VA vond ik het heel lastig om in te schatten hoe productief ik nu eigenlijk was. Ik vond mezelf nooit snel, goed of effectief genoeg. En als VA is het heerlijk om op die manier te werken en opdrachten te voltooien. Ik heb iedere dag lijsten vol met werk wat ik kan doen. Ik hoef mijn werk niet meer te bedenken. Nou ja, het echte waardevolle werk wel. En daar ligt precies mijn verlangen.

De waarde die ik wil leveren zit voor mij niet zozeer in het volbrengen en afstrepen van bepaalde werkzaamheden. Ontzorgen zit hem ook in praktische taken. Natuurlijk. Maar ik denk zelf dat het waardevoller kan zijn wanneer je naast een ondernemer gaat staan en echt met ze mee kijkt naar wat ze nodig hebben om hun volgende stappen te zetten. Helder krijgen samen wat ze eigenlijk precies willen van een VA. En wat ze daarmee hopen te bereiken. Wat voor gevoel ze daarbij willen krijgen.

Maar ook samen ontdekken welke veranderingen en keuzes er nodig zijn om de agenda leger te maken. En wat er nodig is om met nog meer bezieling aan je bedrijf te werken. Energie overhouden en op dagelijkse basis hebben voor de essentie. Voor wat belangrijk vindt. Wat soms nu ondergesneeuwd raakt. En wanneer je alles op orde hebt, weet waar je heen wilt en hoe je je bedrijf op orde krijgt kunnen we samen kijken hoe je bepaalde werkzaamheden uitbesteed aan een VA.

Wat ik wil bieden kan niet met een timer geklokt worden

Het is zelfs onrealistisch om te denken dat het gevoel van ontzorgen, ruimte in je hoofd en je agenda dat dit met praktische werkzaamheden een aantal uur per week of maand kan worden bereikt. Hier merkte ik mijn eigen oncomfortabele gevoel. Want ik geloof in uitbesteden. Maar wel voor de juiste redenen.

Wat mijn klant me vorig jaar gaf heeft Ibiza daarmee voor mij bevestigd. De waarde van het leven en van wat ik heel graag wil bieden en daarnaast ook zelf wil beleven zit niet in de hoeveelheid uren die je werkt. Het zit juist in de momenten waarin je je van geen tijd bewust bent. Van een legere agenda waarin je dus precies kunt doen wat je wilt en waar de waarde zit. Waar je hart harder van gaat kloppen.

Heb je een goede werkdag gehad wanneer je een bepaald aantal uren hebt kunnen klokken of wanneer je iemand écht verder hebt kunnen helpen? Ik bedoel maar.

Tijd is het meest waardevolle wat we hebben. En daar staat geenszins een timer tegenover. De afgelopen weken waarin ik mijn ritme wat kwijt was waren denk ik een overgang naar het verlangen om op een andere manier mijn dagen te beleven. Niet alleen maar vol dichtgetimmerde to-do’s. Iets wat ook nog eens verslavend werkt. Je zit hoog in je energie en knalt de pan uit. Heerlijk. Maar op langere termijn pleeg je roofbouw. Ik weet dat ik vaker op Ibiza zal zijn, samen met Mark, mijn dierbaren en alleen. Maar de sleutel zit in het ritme wat me goed past toe te passen, overal waar ik ben.

Mijn intentie is om te kijken hoe ik op mijn eigen manier te leven en te werken. Soms in een wat rustiger tempo en op andere dagen lekker knallen. Maar alleen vanuit het gevoel dat de energie leidend is. En niet zozeer vanuit het gevoel dat er nog niet uren genoeg op de teller staan. Juist dat wat ik ondernemers gun wil ik ook zelf leven. Een legere agenda en een vol hart. Leven en werken vanuit bezieling. Energie. Bergen verzetten en groots dromen.

Waar het me gaat brengen? Dat weet ik eerlijk gezegd nog niet. Wel met de wetenschap dat Ibiza dichterbij is dan ik denk. En het gevoel wat het me heeft gegeven dus ook. Gelukkig ga ik snel weer terug, nu samen met Mark, om hem te laten zien hoe het leven daar is. En deze bijzondere ervaring ook een beetje met hem te delen. Ik ga nog heel veel mooie dingen leren van Ibiza maar nog meer van het thuis toepassen. Dat weet ik zeker.