Zoekt en gij zult vinden
Het boek “Moe van het moeten kiezen” hangt voor mij aan elkaar van herkenning. Alle thema’s waar ik mee bezig ben komen in dit boek samen. Tikkeltje informatief, af en toe wat ‘abracadabra’ en soms wat spiritueel wellicht, maar wat geniet ik van dit boek.
Waar de hysterie zich in de vroegere cultuur van plicht-en-moeten presenteerde in de vorm van spectaculaire verlammingen, zie je nu een ‘spectaculair uitgeput lichaam’ in een cultuur van vrijheid-en-mogen. (Moe van het moeten kiezen. – Marc Desmet)
Het is best gek om te lezen dat hetgeen wat veel mensen ervaren, allemaal met, in en op zichzelf, ‘dingen’ zijn van deze tijd. Stress, vermoeidheid en burn-outs horen volgens het boek bij onze cultuur. Ik vind het best frappant, dat wanneer je te maken hebt met dit soort ellende, je jezelf vaak als Remi – alleen op de wereld – waant. Terwijl we dus eigenlijk allemaal Remi zijn, zonder dat we dat van elkaar weten.
Zo bijzonder zijn we dus niet. Lange tijd dacht ik ‘de enige’ te zijn met de gevoelens, gedachten en vragen die ik had. Steeds meer ontmoet ik mensen die zinnen formuleren die zo uit mijn hoofd lijken te stromen. Ik lees blogs waarvan ik mezelf als opgerold in een dekentje verwarmd en gezien voel. Boeken met knisperende pagina’s vol herkenning.
Zoek en gij zult vinden. Vroeger lag onze lotsbestemming in de handen van God. Tegenwoordig krijg je deze verantwoordelijkheid in je eigen schoot geworpen.
We zijn onze eigen Messias. De schepper van ons eigen leven. Niet letterlijk natuurlijk.
Je eigen ouders staan nog steeds aan de basis van jouw bestaan. Zo’n grootsheid dicht ik ons ook weer niet toe. En je hebt niet alles in handen.
Vanaf dat je volwassen bent mag je het zelf gaan doen. En dat is nogal een ding. Velen van ons kunnen het niet zo goed dragen. Ons eigen geluk en zingeving. Zelf doen is het credo. Maar ja. Hoe pak je dat dan ‘goed’ aan? En hoe doen de buren dat dan? Of je oude studievrienden? Mensen voelen zich leger dan ooit. Depressiever. Massaal zoekend. Naar wat eigenlijk? Misschien ligt het antwoord niet zozeer in onszelf. Maar gaat het toch om verbinding. Met de ander. We stellen onszelf te vaak de vraag wat de ander voor meerwaarde geeft aan ons leven. Maar bedenken we onszelf ook wel eens wat onze meerwaarde kan zijn voor anderen?
We doen allemaal maar wat.
Keuzes maken geeft je rust
Met de beste intenties. Met pieken en dalen. Saaie dagen. Klote weken. Dieptepunten. Momenten van rust. Een bulderende lach. Verveling. Teleurstelling. Liefde. Verlangen. Blijdschap. Routine. Maar toch. We doen maar wat.
Wanneer je keuzes maakt ben je bijna bang om jezelf vast te leggen, want wat als je nu een grote kans laat schieten? En wil je die deur dan wel voor altijd sluiten? Maar wat als je het niet doet? Kan je alle opties zomaar open laten? Ik merk om me heen dat de mensen die keuzes maken, een focus hebben, hier ook wat rustiger van worden. Maar dat hoeft niets te betekenen. Want voor anderen kan het juist weer voor onrust zorgen.
Wanneer we onszelf allemaal alleen op de wereld wanen. Leegheid ervaren. Zoekend zijn en het grote geluk maar niet vinden. Dan zou het toch anders kunnen denk ik. Foute keuzes bestaan niet. Kies en ga ervoor. En wanneer je het toch anders wilt, kies opnieuw. Zie anderen en vraag wat je kan betekenen. Luister oprecht naar wat de ander beweegt. Geef je tijd, aandacht en liefde. Juist in gesprekken volgt de herkenning en het gevoel dat we er niet alleen in staan. Wellicht kan het helpen wanneer we onszelf niet als middelpunt zien. Maar in verbinding met alles en iedereen. We zijn een onderdeel van de rest van de wereld. En samen moeten we deze klus klaren.
