Ik open een leeg document. En staar. Vervolgens kijk ik om me heen. Naar de bloemen en planten in mijn tuin. De parasol die niet open kan. Naar Mark die op de bank zit. Hij kijkt me aan. En gebaart wat ik aan het doen ben. Ik gebaar dat ik wil typen, maar geen idee heb wat.
Hij komt naar buiten en zegt: “Als je geen inspiratie hebt, dan stop je er toch lekker mee?”. Oh. Ja. Dat is ook een optie. Maar stoppen is niet wat ik wil. Vervolgens vraag ik me af, kan je alleen maar schrijven wanneer je een eurekamoment aan inspiratie hebt? Of iets groots en meeslepends beschrijft? Of kan het ook gewoon een stuk tekst zijn. Zonder richting, zonder doel. Gewoon, voor de lol.
Dat je je vingers het werk laat doen. Ze over het toetsenbord laat meanderen. Een beetje zoals je als toerist nieuwe stadjes ontdekt. Steegjes inslaat en leuke pleintjes ontdekt. Waar je de lekkerste wijn van het jaar drinkt. En het gevoel krijgt dat alles klopt. Op dat moment. De volgende dag zoek je je een ongeluk naar dat plekje, waardoor je al het andere moois onderweg niet ziet.
Is dit niet wat we onszelf (meer) moeten gunnen? Zonder voorgekookt plan de dingen doen die we leuk vinden? Gewoon wat schetsen zonder direct te denken aan een expositie, of groenten en wat kruiden bij elkaar verzamelen en vervolgens een maaltijd laten ontstaan?
Vorig weekend zag ik een aflevering van ‘Dus Ik Ben’ , een programma van filosofe Stine Jensen. Zij ging op onderzoek uit of zij haar agenda controleert of dat ze vooral gecontroleerd wordt door haar agenda. Want, heel eerlijk, zelfs onze vrije tijd wordt ingepland. Door onszelf welteverstaan.
Dat hele organische en spontane ontdekken, zien wat de dag je brengt, ik vraag me echt af hoeveel mensen dit regelmatig doen. Ik vind dat bijvoorbeeld vaak zonde van mijn tijd. Maar ik snap het nut ervan dus ik wil dat wel af en toe een keertje inplannen. Hoe krom is dat?
Het was een prachtige ontdekkingstocht van Stine, wat mij betreft een echte aanrader om deze aflevering terug te kijken. En waar ook nog niet zomaar een oplossing voor werd gevonden. Want wij leven hier in een behoorlijke ‘plan’-maatschappij. Terwijl tijd eigenlijk niets is. Een illusie. Maar wat Stine ervaarde en dat is ook wel waar ik mezelf in herken, is dat je met het controleren van je tijd, of deze zo effectief mogelijk wil besteden, je een vooral een illusie van controle hebt.
In mijn schrijfproject is mijn planning dit keer vooraf gemaakt. De structuur, het raamwerk stond al voordat ik verder nog maar een letter op papier had gezet. Voor mij als lijstjesmeisje erg overzichtelijk. Dacht ik. Nu ik aan het schrijven ben besef ik dat ik, mede door de interviews die ik doe, veel meer uitstapjes doe in mijn onderwerpen en richting. En dat ik gaandeweg mijn mening en visie aan het bijstellen ben. Dat het product vooral onderweg ontstaat. En niet vooraf, gebaseerd op een plan of idee.
Hier ontstaat voor mij ook de sprankeling, in de ontmoetingen en de onverwachte momenten. Met mijn project kom ik op plekken waar ik nog nooit eerder ben geweest. Zowel letterlijk als figuurlijk. Het mooiste ontstaat wanneer je wat buiten je eigen lijntjes kleurt. Dat is wat schrijven ook voor mij betekent. Het legt verbindingen en het rekt mijn gedachten op, het verbreedt mijn wereld. Er valt nog zo’n wereld, buiten en binnen in onszelf, te ontdekken. Wat een rijkdom. En zo, ontstaat er gaandeweg toch nog een blog. Daar word ik nou blij van!
Speelse en veel plezier met meanderen!
