Waar het eerst standaard “goed” ging met de persoon tegenover je, lijkt de laatste tijd vooral “druk” het nieuwe antwoord te zijn. De afgelopen jaren maakte ik me ook schuldig aan dit nietszeggende gegeven. Want wat zegt het eigenlijk? Als ik naar mezelf kijk, was ik dan echt zo druk of maakte ik me vooral druk over het idee dat ik het druk had? Tja, ik ben er maar druk mee, zo zie je maar.

Het lijkt ook bijna een verdienste te zijn. Wie het drukst is heeft gewonnen. En wat win je dan eigenlijk? We hebben allemaal 168 uur te verdelen in onze week. En hoe we dit indelen, los van “de verplichte dingen”, is aan ons. Wat ik ook vaak voorbij hoor komen is het toverwoord balans. Want we willen allemaal duizend dingen tegelijk proppen in die 168 uur. En dan willen we ons ook tegelijkertijd zen voelen. Tja. Wanneer ik het zo opschrijf moet ik een beetje lachen. Zijn we niet compleet gek geworden?

Toch ontstaat er ook alweer een tegenbeweging in het altijd maar druk willen zijn. We willen onthaasten. Wat meer offline zijn. Met onze handen in de aarde. Dingen maken, heel hippig wordt dat DIY (Do It Yourself) genoemd. We willen meer ontspannen maar hebben wel een oordeel over onszelf wanneer we even niets doen. Want hoe moet je jezelf vervelen? Die kunst is ons verleerd. In deze tijd is het juist de uitdaging om gericht te leven. Met focus te kunnen kiezen voor wat je wel en niet doet. Jezelf willoos laten overspoelen door het leven en het excuus van drukte boven alles zetten is zonde.

We kennen allemaal het fenomeen van mensen die in de eerste week van hun vakantie direct ziek worden. Of mannen die te snel overlijden wanneer ze met pensioen kunnen. Dit is wel heel drastisch gesteld. Druk zijn, druk doen, jezelf druk maken is een sociaal geaccepteerde dekmantel. Want wat gebeurt er wanneer je even stilstaat?

Op woensdagen ben ik vrij van mijn werk als VA. En de afgelopen jaren waren dit mijn werkdagen voor mezelf. Ik bereidde workshops voor en schreef mijn boek. Nu dit even niet meer nodig is, valt deze drukte weg en mag ik zelf deze dagen invullen. Mooi zou je denken. Zo’n zee van tijd. En velen zullen met me willen ruilen voor zo’n vrije dag. Maar de eerste paar weken werd ik al zenuwachtig van het idee. Ik wist niet wat ik moest doen om me nuttig te voelen. Dus maakte ik in een kramp maar weer een lijstje. En werd nog zenuwachtiger. Met als resultaat dat ik op donderdag opgelucht weer naar mijn werk mocht. Gek, toch? Gelukkig begin ik hierin een verandering op te merken. En zie ik het als een goede dag. En zie ik in dat nuttig zijn niet het hoogst haalbare is.

Tijdens mijn opname werd mij verteld dat dit een logische reactie is. Ze noemden het voorbeeld dat je een marathonloper ook niet uit zijn race kan halen en dan kunt verwachten dat hij direct kan ontspannen. Wanneer je lange tijd onder druk staat en met stress te lang doorloopt wordt het steeds moeilijker om tot ontspanning te komen. En juist wanneer je dan stil gaat staan ervaar je gevoelens van onrust. En dat is niet prettig en dus kom je al snel weer in beweging. Totdat je niet meer kan en gedwongen wordt om stil te staan.

Sommige mensen genieten van een vol bestaan en kunnen daar prima op functioneren. En anderen zijn gebaat bij een wat evenwichtiger leven, ook prima. Durf jouw tempo te kiezen, los van wat anderen zeggen. Die vrije woensdag is mijn ijkpunt in een volle week. Het helpt me om even terug te schakelen en weer op te laden voor de rest van de week.

Veel vrouwen vinden dat ze fulltime moeten werken. Of hebben een oordeel over parttime werken. Ik merk dat het voor mij op deze manier werkt om ook op lange termijn mijn werk en de combinatie van verschillende dingen vol te kunnen houden. En vooral ook plezier te blijven hebben.

Ik begin weer te beseffen dat ik nog zeeën van tijd voor me heb. Ik zette mezelf de afgelopen weken onder hoogspanning. Ik moest keuzes maken over alles rondom mijn boeken. Mijn eerste boek moet letterlijk worden verlengd. Er zijn nog 20 boeken en daarna is de eerste druk op. Het e-book abonnement loopt binnen twee weken af. Stop ik met dit boek of ga ik door? Ik verkoop nog steeds zo’n 3 tot 4 boeken per week. Lastig.

En dan dat tweede boek. Ik forceerde een keuze. Ga ik het afmaken? Of stop ik ermee? Wordt het een e-book of een fysiek boek? Wil ik het nog wel afmaken? En hoe vooral? Ik til er vast ook te zwaar aan. Maar dat deze keuze nu bij mij ligt, vind ik best zwaar en vermoeiend. Nog steeds. Maar na een aantal goede gesprekken met mijn vriendinnen ben ik tot de conclusie gekomen dat ik even helemaal geen keuze ga maken. Het is nog te vroeg.

We hebben vaak het idee dat als we iets doen het direct perfect moet zijn. En het liefst zo snel mogelijk. Maar ik besef steeds meer: ontwikkeling kost tijd. Het leven kost tijd. Hoe mooi is dat? Hoe je je tijd ook beleeft, het is jouw tijd. Make it count. Het leven kan soms in een seconde anders zijn.